Thuis of op school. Waar er veel kinderen zijn, bij ons thuis zijn er meerdere kinderen, is er veel geluid. Veel lawaai, herrie, geroep en geschreeuw. Vraag is of we de intentie moeten hebben om de kinderen stil te krijgen, zonder geroep, zonder herrie, zonder geschreeuw...... We gaan er bij deze vraag vanuit dat er twee tegengestelden zijn, namelijk stilte en lawaai. Wij als volwassene vragen stilte en gaan ervan uit dat de stilte die wij vragen het tegengestelde is van het lawaai. Maar is dit zo? In onze hersenen, ons denkvermogen hebben we tegenstellingen gecreëerd en op een rechte hebben we aan de ene kant lawaai en aan de andere kant stilte. We proberen iedere dag opnieuw om de kinderen stil te krijgen, zodat er stilte ontstaat in onze geest. We denken dan dat het stil is, we hebben de stilte gecreëerd door dwang of een andere vorm van onderdrukking die het lawaai aan de andere kant onderdrukt heeft. We verliezen hierbij uit het oog dat we nog altijd bezig zijn met onderdrukking, onderdrukking van lawaai. Zelfs ons eigen lawaai in ons hoofd, het constante denken onderdrukken we door meditatie, sport, medicatie....... We onderdrukken iets om iets anders, het tegengestelde te verkrijgen. Maar we blijven zo constant in een gevecht verwikkeld. Omdat we altijd in ons hoofd bezig zijn, we plaatsen stilte in ons hoofd terwijl stilte, net als liefde, niet in het hoofd zetelt.
Haat en liefde zijn ook twee uitersten in ons denken op een lijn, ons lineair denken. Haat kan je niet onderdrukken, haat laat zich niet onderdrukken, haat kan je niet uit zetten. Net zo min als je dinker niet kunt uitzetten, donker kan weggaan indien we het licht aanzetten. Donker heeft geen knop, licht wel. Door ergens licht te brengen verdwijnt de donkerte vanzelf. Door ergens liefde te brengen verdwijnt de haat vanzelf. Liefde niet in ons denken maar in ons zijn, in ons voelen in ons alles; niet in ons denken!
Zo ook de stilte, de stilte verdrijft iedere vorm van lawaai. Niet de stilte in ons denken, want dat onderdrukt lawaai en dan is het lawaai er nog altijd maar nemen we het niet meer waar om dat moment. Stilte vinden we waar de liefde en het licht is, alleen daar is de stilte die niet van het lawaai afhankelijk is. En wanneer we die stilte ervaren dan kan iedere vorm van lawaai in het denken geen vat op die stilte krijgen, want de stilte is niet in het denken.
De vraag dus of we kinderen bij ons thuis, op school in de klas, moeten stil krijgen door lawaai te onderdrukken is hiermee denk ik beantwoord. Wanneer wij als volwassene, verantwoordelijke stilte vinden in onszelf dan is er voor de kinderen ruimte om lawaai te maken in het denksysteem en zullen ze de stilte in ons waarnemen en leren, voelen wat stilte in de werkelijke zijns wereld eigenlijk is. Zo creëren we stilte terwijl er uiterlijk lawaai mag zijn. Daar is echte stilte, liefde, licht die de donkerte, haat en lawaai overbodig maakt omdat die niet in de echte zijnswereld bestaat. Enkel in het Denken!
Zo mijn bedenking over het lawaai van de kinderen, waar ik zoveel ouders en leerkrachten over hoor klagen. Ik hoop dat we iedere dag bijleren van onze kinderen, ook van hun lawaai zodat we naar een wereld kunnen groeien van licht en liefde.
Even terzijde: de camper heeft wat meer ondergrondse problemen waardoor de restauratie iets langer duurt dan verwacht. Dat geeft nieuw leven tijd en ruimte om te groeien, hopelijk is stilte.
Comments