Het is alweer bijna twee weken geleden dat ik mijn gevoelens onder woorden probeerde te krijgen. Twee weken die mij toelieten tot meer inzicht te komen. Onder andere over het waarom ik geen praktijk als dierenarts meer uitoefen. Twee weken die weer voorbij vlogen, maar die mij veel hebben geleerd. Iedere dag is best vermoeiend met vier kleine kinderen en twee volwassen dochters. maar gelukkig zo leerzaam. Het leven wordt steeds boeiender.
Om te beginnen besef ik nu pas dat ik een idealist ben, een idealist die iedere dag blijft vechten voor zijn eigen idealen die niet overeenkomen met de manier waarop we in het leven blijven verder ploeteren. Als idealist is er een deel van je geest die door inzicht de werkelijkheid wil nastreven, de werkelijkheid van het leven. Het andere deel van de geest van een idealist blijft vechten voor zijn zekerheden, waardoor er een tegenstrijdigheid ontstaat tussen mijn naar idealen strevende geest en mijn op zekerheden berustende geest. Dit vond ook plaats in mijn beroepsleven, waarin ik een zeker inkomen veilig stelde door mij te blijven vasthouden aan oude waarden die niet bij mijn idealen pasten. Zo bevond ik mij constant in een tweestrijd: een echte idealist........ Nu behoort mijn praktijk tot het verleden, zie het als een eerste stap naar een radicale verandering die op alle vlakken plaatsvindt. Op alle vlakken van de geest. Een radicale verandering is alleen mogelijk wanneer we ons dit beseffen dat een verandering alleen kan plaatsvinden wanneer we onze zekerheden durven opgeven zodat we radicaal voor een vredig geestelijk leven kunnen kiezen. Zonder angst, angst ons inkomen te verliezen, angst een boete te krijgen........
Een echte verandering van de wereld begint bij jezelf, en daarvoor moeten we kunnen inzien dat een ideaal nastreven tot verval leidt omdat daarbij twee tegengestelde polen tegenover elkaar komen te liggen. En die tegenstellingen proberen we dan te vermijden door redeneringen, discussies, politiek gebeuzel. Maar dat levert enkel voer tot een gevecht tussen het ideaal waar we voor staan en het ideaal waar een ander voor staat. Waarbij ieder ideaal weer in de geest een tegenstrijdigheid veroorzaakt. Zo verandert er nooit iets, heel eenvoudig. Echte verandering ontstaat maar wanneer men stopt met idealist te zijn en begint met een werkelijke mens te zijn die leeft volgens inzicht. Een aandachtig en eenvoudig leven, onafhankelijk van bereikte idealen, onafhankelijk van ambities.
Vrij, eenvoudig, aandachtig. Dat betekent ook zonder angst, omdat angst alleen ontstaat indien er een tegenstrijdigheid bestaat in de geest. Wanneer men leeft volgens inzicht, volgens de ware aard der zaken, volgens de waarheid dan is er nooit reden tot angst, men handelt enkel nog naar inzicht en niet meer omdat men opgelegde zaken uitvoert. Opgelegd door een ander, met redenen van een ander die niet noodzakelijk voortkomen uit inzicht.
Hierover nog een kleine opmerking over het leergedrag van kinderen; kinderen leren door te spelen, het spel is de beste leerschool voor kinderen, niet de boeken, niet de lessenaar....
Laten we dus tot dit besef komen dat werkelijke verandering maar mogelijk is indien de verandering tot in de kern van het individu gebeurt en niet maar op één of enkele vlakken, want dan ontstaat er een gefrustreerde idealist die niets verandert maar het alleen zichzelf erg moeilijk maakt.
Σχόλια